احتجاج حضرت زهرا عليها السّلام در باره فدك و سخنان آن حضرت هنگام فوت در باره امامت‏

- از عبد اللَّه بن حسن به اسناد مذكور در متن نقل است كه: وقتى أبو بكر و عمر براى منع حضرت زهرا عليها السّلام از فدك همدست شدند و از آن با خبر شد، مقنعه بر سر كشيده و پارچه‏اى بر سر انداخته و با چند تن از اطرافيان و زنان قوم خود به سوى مجلس أبو بكر حركت فرمود، و با كمال طمأنينه و آرامش و همچون رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله راه مى‏رفت، چون وارد مسجد شد أبو بكر با گروهى از جماعت مهاجر و انصار نشسته بودند، پس پرده‏اى زدند، و آن حضرت در پشت آن پرده جلوس فرمود، سپس آن حضرت آه دردناكى‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 227

از دل سوزان خود كشيد و همه مجلس به گريه و ناله افتاده و يكپارچه اندوه و عزا شد، سپس آن حضرت اندكى صبر نمود تا مجلس آرام گشت سپس اين گونه سخن آغاز نمود: خداوند جهان را ستايش مى‏كنم و در برابر احسان و نيكوئيهاى ظاهرى و معنوى او شاكرم، نعمتهاى او همه جهانيان را فرا گرفته و سفره احسان او در همه جا گسترده شده است، خيرات و خوبيهاى پروردگار از شماره و اندازه و احاطه افكار ما خارج است، و سپاسگزارى و تشكّر بر نعمت او موجب دوام و مزيد آن قرار داده شده، و تداوم و تواتر احسان او سبب حمد و ستايش او خواهد بود. و شهادت مى‏دهم معبودى جز اللَّه نيست و او يكتا و بى‏شريك است، و البتّه تأويل اين كلمه (شهادت به وحدانيّت) به حقيقت اخلاص مى‏باشد، و حقيقت توحيد و اخلاص فطرى قلوب و دلها است. و خصوصيّات و تحقيق مقام توحيد به نور تفكّر و ايمان ظاهر خواهد شد، و انديشه‏هاى ما از ادراك ذات او درمانده، و زبان ما از بيان و تقرير اوصافش قاصر، درك حضرت حقّ با چشمهاى ظاهرى محال و ممتنع است. همه موجودات را بى‏هيچ سابقه و مادّه به مرحله ظهور و هستى آورد، و اشياء را بى‏سابقه بديل و مثال و شكل و نظير ايجاد و انشاء كرد، و با مشيّت و توانائى كامل خود و بدون در نظر گرفتن نفع و فائده‏اى مراتب هستى را تصوير و تنظيم‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 228

فرمود، و از آن هيچ منظورى جز اظهار قدرت و حكمت و ابراز لطف و محبّت نداشت، او افراد انسان را آفريده و آنان را به سوى طاعت و عبادت و ثواب و اجر جميل دعوت كرده، و از خلاف و عصيان و عقاب و غضب خود تحذير فرمود.

و شهادت مى‏دهم كه پدرم محمّد بنده و فرستاده خداوند بود، كه او را پيش از بعثت او به مقام رسالت و نبوّت؛ در عالم غيب او را برگزيده است، زيرا مراتب و مقامات اشخاص از روز ازل و از همان عالم غيب معلوم و معيّن گرديده است. و خداوند متعال به عواقب امور و جريان كارها آگاه است، و او به صلاح و فساد و حوادث و پيش‏آمدهاى روزگار محيط و عالم است. خداوند فرستاده و رسول خود را مبعوث فرمود تا اوامر و احكام و فرامين او در ميان بشر روشن شده، و مردم از محيط جهل و گمراهى و انحراف به شاهراه دانش و معرفت و حقيقت و سعادت رهنمائى شوند، و چون آن حضرت مبعوث گرديد؛ مردم همه متفرّق و متشتّت بوده، و از اصنام و اوثان عبادت و پرستش مى‏كردند، و از پروردگار متعال و آفريننده تواناى جهان و جهانيان غافل و منحرف بودند، پس به وسيله آن حضرت جهالت و غفلت و نادانى مردم برطرف گرديد، و رسول خدا با كمال حوصله و استقامت در هدايت و نجات دادن افراد كوشش كرده، و آنان را به سوى راه راست و آئين حقّ و محيط نور و هدايت راهنمايى فرمود.

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 229

سپس خداوند آن رسول گرامى را به سوى خويش خواند و از سر رأفت و اختيار و رغبت و شوق و ايثار آن حضرت را قبض روح فرمود، و محمّد صلّى اللَّه عليه و آله از زحمت و گرفتارى و مشقّت اين دنيا خلاص گرديد، و با فرشتگان ابرار مأنوس و بدرگاه حضرت جبّار مجاور گشت، درود و صلوات خدا بر پدرم، كه نبى و امين او بر وحى بود، و برگزيده و منتخب او از تمام خلق، سلام و رحمت و بركات خداوند بر او باد!.

سپس حضرت زهرا عليها السّلام رو به جماعت كرده و فرمود: اى مهاجر و انصار شما بندگان خدا و بپا دارنده احكام و اوامر و نواهى او هستيد، شما حامل پيامها و سخنان پيامبر بسوى مردم و امّت ديگريد، بايد كه شما در مقام حفظ ودايع و حقائق الهى و دين مقدّس اسلام تمام كوشش و امانت خود را داشته باشيد. اين را بدانيد كه رسول خدا در بين شما امانتى بس بزرگ و وديعه بس با عظمتى را باقى نهاده است، و آن كتاب ناطق و قرآن صادق و نور ساطع و پرتو درخشان است كه مجموعه حقائق و قوانين و حجّتهاى الهى در اين كتاب واضح و روشن گرديده است. و شما در صورت عمل به اين كتاب آسمانى به آخرين درجه سعادت و ترقّى رسيده و از تيرگيهاى جهالت و گمراهى و گرفتارى نجات يافته و مورد غبطه امّتهاى ديگر قرار خواهيد گرفت. و اين را بدانيد كه در اين قرآن وظائف زندگى و حدود و دستورات انفرادى و اجتماعى شما مردم درج گرديده و حجج و بيّنات و براهين حقّ و حقايق و احكام الهى در آن منقوش است، و متوجّه اين مطلب‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 230

باشيد كه تكاليف الهى و قوانين دينى تنها براى خوشبختى و سعادت شما مردم است.

خداوند ايمان را براى تطهير قلوب شما از آلودگى شرك قرار داده، و اداى نماز را براى دورى از كبر، و پرداخت زكات را براى پاكى جان و بركت رزق و روزى، و روزه را براى تثبيت اخلاص، و اداى حجّ را براى بر پا داشتن دين، و عدل و انصاف را براى نظم اجتماع و حفظ روح مساوات، و لزوم اطاعت و امامت ما را موجب امان از تفرقه و جدائى مؤمنان، و جهاد را موجب عزّت اسلام و خوارى كفّار و منافقان، و صبر را پايه خوشبختى و وسيله نيل به هدف، و امر به معروف را براى صلاح همگانى، و نيكى به پدر و مادر را براى مصون ماندن از عذاب الهى، و صله رحم را براى طولانى شدن عمر و تكثير ياران، و قصاص را براى محفوظ ماندن جان مردم، و اداى نذر را براى جلب مغفرت و رحمت حقّ، و رعايت وزن وكيل را براى اجتناب از كم فروشى، و ممنوعيّت شرب خمر را براى دورى از پليدى، و خوددارى از فحّاشى و دشنام را براى مصونيت از لعنت مردمان، و دزدى نكردن را براى حفظ عفّت و پاكدامنى قرار داده است، و خداوند براى اين شرك را حرام نمود تا همه با اخلاص او را بپرستند، پس تقواى الهى را بخوبى رعايت كرده بگونه‏اى كه از اين سرا با حال تسليم خارج شويد، پس خدا را در اوامر و نواهيش اطاعت نمائيد،

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 231

زيرا در ميان بندگان تنها دانشمندانند كه در برابر خدا خاشعند.

پس فرمود: اى مردم آگاه باشيد كه من فاطمه‏ و پدرم محمّد است، گفتارم تماما يك نواخت از سر صدق بوده و از غلط و نادرستى بدور است، از من هرگز كلام بيجا و كردار بى‏ربط سر نمى‏زند، لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‏، اين رسولى كه از جانب خدا آمده اگر تحقيق كنيد پدر من بود نه شما، و در عقد اخوّت پسر عموى من بود نه شما، چه نسبت نيكويى ميان آن دو است! آن رسول گرامى پيوسته ابلاغ رسالت نموده و تنذير فرمود، و هميشه با عقيده مشركان مخالف بوده و با كردارشان مبارزه مى‏كرد و از روى حكمت نيكو به راه پروردگارش مى‏خواند، بتهايشان را شكست و سران كفر را سركوب كرد، تا سرانجام اجتماعشان پراكنده شد و عقب‏نشينى كردند، تا اينكه صبح حقيقت طلوع كرد و پيشواى دين زبان گشود و تفاله‏هاى شياطين دم فرو بسته، و سران اهل نفاق به هلاكت رسيده، و كافران نابود شدند، و زبان شما با جمعى كه منوّر و عفيف بودند به كلمه اخلاص گويا شد [همانها كه آيه تطهير در باره‏اشان نازل شد]، حال اينكه پيش از اين كنار آتش سوزان گرفتار و دربند بوده و يك طعمه بيش نبوديد، و در زير چنگال ديگران هيچ اختيار و قدرتى نداشته و در زير پاى دشمن بوديد. آب كثيف و طعامهاى پست مى‏خورديد،

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 232

ذليل و خوار بوديد، و با اينكه هيچ روزنه اميدى بر جاى نگذاشته بوديد و اشخاص كينه‏توز و نادان دائما توطئه مى‏كردند، باز مشمول رحمت خداوند شده و شما را توسّط پيغمبر خود از اين همه پستى و هلاكت نجات بخشيد، و هر چه شعله آتش جنگ و خلاف را مى‏تافتند خداوند خاموشش مى‏كرد. و هر گاه شيطان شاخ خود را بيرون مى‏كرد يا توسّط گروهى از مشركان زبان بغض و عداوت خود را مى‏گشود برادر او علىّ بن ابى طالب را براى مقابله و دفع آنها اعزام مى‏فرمود، و او (حضرت علىّ عليه السّلام) از هيچ كدام از آن مأموريتها بى‏نتيجه باز نمى‏گشت و بال و پر دشمن را زير پاى خود گذاشته و شعله‏هاى آتش مخالفين را با شمشير خود خاموش مى‏ساخت، و با خلوص نيّت و فقط براى خدا تحمّل آن سختى‏ها را كرده و نهايت كوشش را مى‏نمود، وى نزديكترين مردم به پيامبر و آقا و سرور اولياء اللَّه بود، او پيوسته آماده به خدمت و خيرخواه؛ جدّى و پرتلاش بود، و در راه خدا سخن هيچ ملامتگرى در او اثرى نداشت، و شما در آن روزگار در كمال رفاه و آسايش بسر برده و در كمال امنيّت در باغهاى خود لميده، و پيوسته در انتظار آن بوديد كه حوادث بد و جريانهاى ناملايم شامل حال ما خانواده گردد، آرى شما هنگام يورش دشمن فرار كرده و از جنگ گريزان بوديد.

اكنون كه خداى تعالى پيامبر خود را به سراى انبيا و برگزيدگان خود نقل مكان‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 233

فرمود؛ ميانتان كينه‏هاى باطنى ظاهر گشت و جامه دين كهنه و بى‏رونق شد، و گمراه بى‏زبان به سخن آمد و فرد بى‏نام و نشان معروف گشت، و سركرده اهل باطل صداى زشت خويش بلند نمود، و قدم به ساحت شما نهاد، و شيطان با نيرنگ و فريب شما را تحريك كرد و پاسخ مثبت شنيد و شما را گول خورده ديد و براى اوامر خود آماده به خدمت يافت، و شما را به خشم آورد و به هدف خود رسيد، و شما اعتدال عمل را از دست داده و گمراه شديد.

الحال زمانى نگذشته دامنه جراحت گسترش يافته و گويى ناعلاج شده، و هنوز جسم شريف پيامبر در قبر مستقرّ نشده بود كه حريصانه آشوب كرديد و اعمال خود را جلوگير از فتنه مى‏پنداشتيد، بدانيد كه اين مردم هنگام امتحان باختند و جايگاه مردم كافر جهنّم است، اين اعمال از شما بدور است و جاى چه عجب است، و چگونه دروغ مى‏گوئيد؟ در حالى كه كتاب خدا در ميان شما است، قرآنى كه ظاهر و احكامش روشن و حقايق آن آشكار و نواهى آن واضح و اوامرش صريح است، آيا كلام خدا را پشت سر انداختيد؟ يا از آن اعراض كرده‏ايد؟ چه تبديل بدى كردند ستمگران، و هر كس جز اسلام را پيروى كند از او پذيرفته نخواهد شد و در سراى آخرت از زيانكاران خواهد گشت. سپس آنقدر صبر نكرديد كه بحران و جوش اين مصيبت فروكش كند و خروش‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 234

آن آرام گيرد، و بلافاصله اقدام به دامن زدن و افروختن آتش كرديد، و شراره‏هاى فساد مردم را شعله‏ور ساختيد، و دعوت شيطان را اجابت نموده و گمراه شديد، و انوار دين مبين حقّ را خاموش، و احكام و سنّتهاى رسول خدا را ترك نموديد، شما به بهانه‏هاى واهى اهداف شوم خود را به اجرا گذاشته و در واقع به اهل بيت پيامبر خيانت و ستم نموده و هر چه خواستيد كرديد، و ما در مقابل شما صبر مى‏كنيم، همچون صبر در برابر تيزى و برش كارد و طعنه نيزه‏ها، و حال شما مى‏پنداريد كه مرا هيچ ارثى نيست، مگر از احكام جاهليّت پيروى مى‏كنيد؟ حال اينكه در نزد اهل يقين هيچ حكمى بهتر از حكم خدا نيست، مگر فهم نداريد؟ آرى حقيقت آن بر شما چون روز روشن است كه من دخت پيامبرم.

اى مسلمانان، آيا شايسته است كه من از ارث خود محروم باشم؟ اى پسر أبو قحافه آيا در قرآن است كه تو از پدر ارث برى و من نه؟ به تحقيق از نزد خود حكم تازه و دروغى در آوردى؟ مگر كتاب خدا را عمدا ترك كرده و احكام آن را پشت سر انداختى؟

خداوند در قرآن مى‏فرمايد: «و سليمان از داود ارث برد- نمل: 16»، و نيز در نقل ماجراى [تولّد] يحيى عليه السّلام مى‏فرمايد: « [زكريّا گفت: خدايا] از سر احسان به من پسرى عطا فرما كه پس از من متولّى امور و وارث من و آل يعقوب باشد- مريم: 5»، و نيز فرمود: «صاحبان قرابت و خويشاوندان برخى از آنان بر برخى ديگر اولويّت دارند-

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 235

انفال: 75» و باز فرمود: «حكم خداوند در باره ارث اولاد شما اين است كه نصيب يك مرد دو برابر زن باشد- نساء: 11»، و نيز فرموده: « [براى شما مقرّر شده كه هنگام نزديك شدن زمان مرگ‏] اگر مالى از خود باقى گذارديد بايد براى پدر و مادر و خويشاوندان خود وصيّت نمائيد، اين از جمله حقوقى است كه بايد اهل تقوا رعايت كنند- بقره: 180».

و شما پنداشته‏ايد مرا نصيب وارثى از پدرم نبوده و هيچ قرابتى ميان ما نيست؟! آيا آيات قرآن عموم شما را شامل مى‏شود ولى پدر من از آن خارج است؟! نكند شما گمان برده‏ايد كه من و پدرم از يك آئين نبوده و از هم ارث نمى‏بريم؟! مگر شما از پدر و پسر عمويم به عموم و خصوص آيات قرآن داناتريد؟! سپس به أبو بكر گفت: امروز فدك را از ما ستاندى، و هر چند كه هيچ مخالفى ندارى ولى بدان كه در روز حشر خداوند حاكم است، و چه خوب حاكمى است! و پيشواى ما محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و وعده‏گاه ما قيامت خواهد بود. و در آن روز اهل باطل در ضرر و زيانند، و ندامت سودشان نبخشد، و براى هر خبرى موعدى است و شما در نهايت خواهيد فهميد چه كسى عذاب خواركننده و دائمى شود.

سپس آن حضرت عليها السّلام رو به انصار نموده و فرمود: اى گروه بزرگان و اى بازوان تواناى ملّت، و اى نگهداران دين، اين چه رفتار سست و سبكى است كه ظالمانه در حقّ من روا داشته‏ايد؟ مگر پدرم؛ رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله نفرموده بود:

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 236

«مراعات هر شخصى در احترام به فرزندان اوست»؟ چه با شتاب خلاف آن عمل كرديد، هر چند اين امر قابل پيش‏بينى بود، با اينكه شما براى احقاق حقوق من قادر و توانائيد، پنداشته‏ايد كه رسول خدا از ميان رفت و ما رها گشتيم؟ آه كه فوت او چه حادثه بزرگ و پيش‏آمد عظيمى بود، شكافى وسيع پديد نمود و همه چيز را بهم ريخت و از فقد او زمين تيره شد و خورشيد و ماه گرفت، و تمام ستارگان از هم پاشيدند، و كشتى آرزو به گل نشست، و كوهها خاشع شدند، و در پى وفات او حريمها زير پا گذارده شد و حرمتها ريخت، و بخدا سوگند كه اين فاجعه‏اى عظيم و پيش آمدى بزرگ و بى‏مانند بود آرى اين قضاء حتمى و حكم قطعى خداوند بود كه در قرآن از طريق وحى به پيامبر- همچون ديگر انبيا- به چندين طريق شما را از فاجعه خبر داده بود كه: «و محمّد فقط رسولى است همچون ديگر رسولان، اگر بميرد يا كشته شود از راه حقّ منحرف شده و به پشت سر خودتان برمى‏گرديد [اين را بدانيد] و هر كه رو به قهقرى بر گردد ضررى به خداوند نخواهد داشت، و خداوند آن كسانى را كه به نعمتها و الطاف الهى متوجّه باشند؛ پاداشى نيكو مى‏دهد- آل عمران: 144».

اى گروه انصار، شما حاضر و ناظر باشيد و ميراث پدر من مورد دستبرد ديگران واقع گردد؟! شما مشمول دعوت من گشته و در معرض امتحان و آزمايشيد، حال اينكه‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 237

شما برخوردار از سلاح و تجهيزات جنگى بوده و معروف به اهل خير و صلاح و نيكوكارى هستيد، چه شده كه اكنون دعوت مرا شنيده و ياريم نمى‏كنيد؟! و ناله‏ام را مى‏شنويد و به فريادم نمى‏رسيد؟! با اينكه شما در گذشته به تلاش و شجاعت و نبرد و تحمّل سختيها و استقامت شناخته شده و آن گروه منتخب مخصوص ما اهل بيت بوديد؟! شما با اعراب جاهلى به جنگ پرداخته و در اين راه هر سختى و مشقّت را به جان خريديد، و با طوائف مختلف مبارزه كرديد و با دليرانشان به جدال پرداختيد، و پيوسته گوش به فرمان ما اهل بيت بوديد، و مشتاقانه اوامر ما را اجرا مى‏كرديد، تا اينكه عاقبت نظم جامع اسلام برقرار گرديد، و خيرات روزگار تراوش نمود، و مشركان سر تسليم فرود آوردند، و تظاهر دروغ و باطل آرام شد، و شعله‏هاى كفر خاموش گشت، و هرج و مرج خاتمه يافت، و نظام دين محكم شد، چرا پس از روشنى حقيقت حيران شديد؟

و پس از اظهار آن پنهان مى‏داريد؟ و بعد از پيشروى عقب‏نشينى كرديد؟ و پس از ايمان به شرك افتاديد؟ واى بر شما كه مانند آن گروهى هستيد كه عهد خود را شكستند، و آهنگ بيرون كردن پيامبر را نمودند، و آنان بودند كه نخستين بار [دشمنى و پيكار با شما را] آغاز كردند؟ آيا از آنان مى‏ترسيد؟ و خدا سزاوارتر است كه از او بترسيد، اگر مؤمنيد.

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 238

آرى مى‏بينم كه شما ميل به رفاه و آسايش دنيا نموده و دست از آنكه شايسته توليت و امامت است برداشته‏ايد، و خود را از مسئوليّت تكاليف و حدود و وظائف دينى رها نموده و آزاد ساختيد، و هر آنچه ديده و شنيده و مى‏دانستيد را بدور انداختيد، حال اينكه اگر شما و اهل زمين كافر شوند، براستى كه خداوند بى‏نياز و ستوده است.

آرى من با كمال دقّت و معرفت شما را از آن ضلالت و خذلان و تيرگى كه ظاهر و باطن شما را فرا گرفته است آگاه ساختم، و ناخواسته لبريز جان شد، و شور و خشمى به بيرون جهيد، و طاقتم طاق شد، و حبس آن نتوانستم، و پيشگيرانه بر زبانم آمد[1]، اكنون بگيريد و ببريد اين شترى كه به ناحقّ غصب نموديد و اين دابّه خلافت و فدك را مأخوذ داريد او را رام و منقاد خود شماريد و به آسودگى سوار شويد، امّا بدانيد كه پاى اين دابّه مجروح و پشت او زخم دارد، حمل آن عار؛ و ننگ آن باقى و برقرار و به وسم و نشان خداوند تعالى داغ‏دار و موسوم بودنش به ننگ هميشگى آشكار و پيوسته و متّصل به آتش غضب خداوندگار و كشاننده است راكب خود را به سوى آتشى كه شكافنده قلب فاجران و كفّار نابكار است همانا خداوند نگران است بدان چه ميكنيد و ميداند ظالمان به كجا ميروند و جاى ميگيرند.

______________________________
(1) حاصل اين كلام اين است كه: «اينكه از شما دادخواهى كرده و طلب يارى و اقامه حجّت نمودم نه به اميد يارى و كمك شما بود كه تنها براى تسلّى خاطر و آرامش دل و اتمام حجّت بوده تا فرداى قيامت مگوئيد: ما از اين مطلب خبر نداشتيم». (علّامه مجلسىّ رحمه اللَّه)

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 239

من دخت پيغمبر شمايم كه برايتان بشير و نذير بود، و شما را به عذاب شديد بيم ميداد، پس آنچه كه مى‏توانيد انجام دهيد، ما نيز انتقام خواهيم كشيد، حال شما منتظر آن روز باشيد، ما نيز منتظر آن روز هستيم.

أبو بكر گفت: اى دخت رسول خدا، بى‏شكّ پدرت پيوسته با مؤمنين مهربان و كريم و بى‏نهايت مشفق و رحيم بود، و بر كافران سختگير و چون عذابى شديد بود، بر همگان روشن است كه رسول خدا تنها پدر شما بوده، و افتخار برادرى با او فقط متعلّق به شوهر تو است، همو كه از ميان همگان به دوستى و رفاقت خويش برگزيد، و او نيز در هر كار سخت و مشكلى او را يارى نمود، فقط افراد خوشبخت شما را دوست مى‏دارند، و تنها افراد بدبخت به شما بغض مى‏ورزند. زيرا شما عترت طاهره و نجيبان برگزيده‏ايد، راهنماى ما بر خير و راه ما منتهى به بهشت است. و تو اى بهترين زنان، و دخت بهترين انبياء، در كلامت صادقى و از جهت عقل و كمال خرد و فهم مقدّم هستى، كسى را نشايد كه قول تو را ردّ نموده و حقّ تو را تصاحب كند، بخدا سوگند من از رأى پيامبر تجاوز نكرده، و بر خلاف فرمايش او رفتار نمى‏كنم، و البتّه راهنماى قوم به آنان دروغ نمى‏گويد، و من خدا را شاهد مى‏گيرم و همان مرا بس كه خود از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله شنيدم كه مى‏فرمود: ما جماعت پيغمبران هيچ طلا و نقره و زمين و مالى را از خود به ارث نمى‏گذاريم، و ميراث ما فقط علم‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 240

و حكمت و كتاب و نبوّت است، و آنچه از متاع دنيا از ما باقى بماند در اختيار كسى است كه پس من از ولايت امور را بر عهده مى‏گيرد، و او هر طور كه صلاح بداند در آن تصرّف كند»، و ما نيز آنچه تصرّف نموديم در راه تهيّه وسائل و اسباب جنگ از اسلحه و چارپايان مصرف خواهيم كرد، تا مسلمين نيرو و عظمت پيدا كرده و در جنگ با كفّار و مخالفين پيروز شوند، و اين اجماع مسلمين است و استبداد رأى من نيست، و اين تمام ماجرا است، اينك فدك در پيش ما حاضر و در اختيار تو است، نه قصد قبض آن را داشته و نه از شما پنهان نمايم، و تو بانو و سرور زنان امّت پدرت مى‏باشى، و مادر گرامى فرزندان پيامبرى، و قصد تصاحب هيچ مالى از شما را نداريم، و منكر مقام تو از جهت پدران و اولاد نيستيم، و حكم و امر تو در آنچه تصاحب نموده‏ايم نافذ است، ولى آيا من مى‏توانم مخالف دستور پدرت رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله رفتار كنم؟! حضرت فاطمه عليها السّلام فرمود: سبحان اللَّه! هرگز پدرم رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله از كتاب خدا و احكام آن نه منصرف بود و نه مخالف، بلكه تنها بر اساس احكام و سوره‏هاى آن رفتار مى‏كرد، آيا شما باهم توطئه كرده و براى اين حيله بهانه و علّتى مى‏تراشيد؟ همان گونه كه در زمان حيات آن رسول گرامى نيز به او سخنان ناروا نسبت مى‏داديد! اين قرآن است كه با صدايى بلند و رسا و صريح و عادلانه مى‏فرمايد: « [زكريّا

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 241

گفت: خدايا از سر احسان به من پسرى عطا فرما كه پس از من‏] متولّى امور و وارث من و آل يعقوب باشد- مريم: 5» و «و سليمان از داود ارث برد- نمل: 16»، و خداوند در قرآن تا حدّى توزيع و توريث و قسط و قانون فرايض طبقات وارث را بيان فرموده است، كه موردى براى ترديد و اشتباه باقى نمانده است، حاشا! شماها در اين امر از تمايلات نفسانى خود پيروى نموده‏ايد و ما جز صبر چاره ديگرى نداريم، وَ اللَّهُ الْمُسْتَعانُ عَلى‏ ما تَصِفُونَ‏.

أبو بكر گفت: تمام سخنان خدا و رسول راست و حقّ است، و تو نيز اى دخت پيامبر راست مى‏گويى، تو معدن علم و جايگاه هدايت و رحمتى، تو پايه و اساس دين و حجّت حقّى، من هرگز سخن تو را ردّ نكرده و منكر كلام تو نيستم، ولى من بى‏هيچ عناد و استبداد و ستيزه‏اى هر چه گفتم با رأى نظر همين جماعت حاضر مسلمان بود و با مشورت ايشان انجام دادم، و ايشان همگى شاهدند.

حضرت زهرا عليها السّلام رو به جانب مردم نموده و فرمود:

اى جماعت مسلمين كه عجولانه مبادرت به انتخاب امرى باطل و ناصواب نموديد، آيا پيرامون آيات قرآن هيچ تدبّر و تأمّل نمى‏كنيد، يا اينكه دلهاى شما در حجاب و پوشيده شده، نه اين طور نيست بلكه بدى كردار و اعمالتان بر دلهاى شما غالب گرديد

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 242

و توان شنيدن و ديدن را از گوش و چشم شما گرفت، و چه بد تأويل نموديد و چه راه زشتى را پيش گرفتيد و بدتر از همه آن وجهى است كه به سبب آن حقّ ديگران را غصب كرديد، سوگند به خداوند كه چون پرده از برابر ديدگان شما برداشته شود منظره بسيار هولناكى را خواهيد ديد، سپس اين آيه را قرائت نمود كه:

و بدا لكم من ربّكم ما لم تكونوا تحتسبون، وَ خَسِرَ هُنالِكَ الْمُبْطِلُونَ‏

. آنگاه رو به قبر شريف پيامبر نموده و اين مرثيه را سرود: (1) پس از تو اخبار و اكاذيبى منتشر شد كه اگر شما حاضر بودى كار مردم تا اين حدّ سخت نمى‏شد، (2) ما تو را از دست داديم همچون زمينى كه بارانى نافع را از دست دهد، قوم تو به اختلاف افتادند، پس تو خود شاهد امور ايشان باش، (3) هر يك از خويشان او داراى احترام و منزلتند، و نزد خدا آن گرامى‏تر است كه به او نزديكتر، (4) گروهى از مردم آنچه در سينه‏ها [از حقد و كينه‏] داشتند به ما نماياندند، آنگه كه تو درگذشتى و خاكها ميان ما و شما حائل شد، (5) گروهى از مردمان نسبت به ما روى ترش كرده و مقام ما را كوچك و سبك شمردند، چون از ميان ما غايب شدى امروز ما مورد غضب و خشم واقع شديم،

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 243

(6) تو همچون ماه شب چارده و نورى بودى كه از تو بهره‏مند مى‏شدند، و بر تو از جانب خداوند عزيز آيات نازل مى‏شد، (7) در گذشته فرشته وحى جبريل با آيات خدا مونس ما اهل بيت بود، چون از ميان ما رفتى او نيز غايب شده و تمام خوبيها از ما پوشيده شد، (8) اى كاش مرگ پيش از تو سراغ ما مى‏آمد، وقتى شما از اين دنيا رحلت نموده و ميان ما و شما حائل شد، (9) به ما مصيبتى رسيده كه به هيچ فرد اندوهناكى از عرب و عجم نرسيده بود.

سپس آن حضرت عليها السّلام به منزل بازگشت در حالى كه حضرت امير عليه السّلام در انتظار مراجعت و درخشش سيماى مبارك او بود، چون در خانه قرار يافت؛ از شدّت تأثّر شروع به ملامت حضرت امير عليه السّلام كرده و فرمود:

اى فرزند أبو طالب، چرا همچون كودك در جنين پنهان شده و مانند افراد تهمت‏زده در كنج خانه نشسته‏اى؟ تو كسى بودى كه شاه‏پرهاى بازها را درهم مى‏شكستى، چطور شده كه اكنون از پر و بال مرغان ناتوان فرو مانده‏اى؟! اين فرزند أبو قحافه، هديّه پدر و قوت و معيشت فرزندانم را به ظلم ستانده، و در مخالفت با من به سختى مى‏كوشد، و جسورانه مجادله مى‏كند، آنچنان كه جماعت انصار دست از يارى من برداشته و مهاجرين رشته دوستى را گسسته،

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 244

و همه تنهايم گذاشته‏اند، نه مدافعى دارم و نه مانعى، از خانه با دلى آكنده از خشم خارج شدم و در نهايت خوارى بازگشتم، آرى آن روزى شكست خوردى كه تندى و خشونت خود را ضايع نمودى، آرى روزگارى در شكار گرگان بوده و پاره مى‏كردى، و حال خاك‏نشينى را اختيار نموده‏اى!! نه پاسخ گوينده‏اى را مى‏دهى، و نه سخن ياوه‏اى را ممنوع مى‏سازى، من نيز ديگر هر چاره‏اى را از كف داده‏ام، اى كاش پيش از اين خوارى مرده بودم، عذرخواه من در تمام اين حرفها كه با تو گفتم و كم حرمتى كه صادر شد همانا خداى من است، چه مرا وابگذارى و يا حمايت نمايى! واى بر من در هر طلوع آفتاب! تكيه‏گاهم از دنيا رفت، و بازويم ناتوان شد، شكايت نزد پدر مى‏برم! و از خداوند دادخواهى مى‏كنم! خدايا! نيرو و قدرت تو از همه افزونتر؛ و عذاب و نكال تو از همه شديدتر است!.

آنگاه مولاى متّقيان از در تسليت به آن حضرت عليهما السّلام گفت: اى دختر بهترين انبياء بر تو هيچ ويل و واى مباد! كه ويل و واى براى دشمن بدخواه تو است! اى دختر برگزيده عالميان و يادگار آخر الزّمان، غم و اندوه خود فرو نشان، و بدان كه من هرگز در دينم سستى نكرده و از حدّ توانم خارج نشده‏ام، اگر مقصود شما روزى به قدر كفاف است كه آن را خداوند ضمانت فرموده، و او ضامنى استوار و امين است، و آنچه براى تو مهيّا و آماده‏

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 245

فرموده برتر از آن است كه از شما به غارت رفته، پس كار را به خدا واگذار!.

پس حضرت زهرا عليها السّلام آرام گشته و عرض كرد: خدا مرا كافى است و او بهترين وكيل است، و ديگر چيزى نگفت.

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 246

50- و سويد بن غفله گفت: چون بانوى ما حضرت فاطمه عليها السّلام به بستر بيمارى افتاد- همان بيمارى كه منجر به فوت آن حضرت گشت-، زنان انصار و مهاجرين براى عيادت به خدمت او رسيده و گفتند: با اين بيمارى چگونه شب را به صبح آوردى اى دخت پيامبر؟

حضرت زهرا عليها السّلام نيز پس از حمد الهى و صلوات بر پدرش فرمود:

به خدا سوگند در حالى شب را به صبح رساندم كه از دنياى شما ناراضى، و از مردان شما بيزارم، آنان را پس از امتحان دور انداخته، و پس از مشاهده نيّات سوء و رفتارهاى ناهنجارشان از همه آنان كناره‏گيرى نمودم! [سپس گمراه شدن پس از هدايت را به باد انتقاد گرفته و فرمود:] قبيح و زشت باد آن شكافهاى شمشير [كه در جهاد راه خدا ايجاد شد]، و هر كار لهوى پس از كارى جدّى، و آن سنگ خوردنها از كفّار و آزار نيزه! و نتيجه‏اش اين خطاى در رأى و سستى نظر! چه كار بدى مرتكب شدند! كه غضب الهى براى ايشان مهيّا و تا ابد در جهنّم خواهند ماند!.

البتّه من ايشان را به راه حقّ خواندم و متوجّه سنگينى آن نموده و همه چيز را بر آنان ظاهر نمودم. رويشان بخاك باد! مرگ بر آنان! لعنت بر قوم ستمكار!.

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 247

واى بر اين امّت! چه چيز آنان را از: ستونهاى استوار رسالت و اساس نبوّت و راهنمايى؛ و مهبط فرشته وحى، و دانا به تمام امور دنيا و آخرت، گمراه ساخت؟ آگاه باشيد كه اين انحراف خسران مبين است. چرا اين گونه أبو الحسن را عقوبت كردند؟! به خدا سوگند كه اين مجازات (خذلان و تنهاگذارن آن حضرت) فقط بخاطر ترس از شمشير او و كمى ملاحظه در اجراى حقّ، و سختى و شدّت جنگ او، و شجاعت كارزار، و بى‏مهابا بودن او در اجراى فرامين الهى بود، و به خدا سوگند اگر تمام امّت از راه سعادت منحرف شده و از پذيرش راه روشن امتناع مى‏كردند، [علىّ‏] همه آنان را به راه آورده و آرام آرام و صحيح و سالم به سعادت و خوشبختى مى‏كشاند، كه نه خود خسته شود و نه ايشان ملول، و در نهايت آنان را به سرچشمه‏اى با آبى گوارا و مطلوب و عارى از هر خس و خاشاك مى‏برد، و ايشان را از آن سيراب باز ميگرداند و در خفا و آشكاراشان را نصيحت مى‏نمود در حالى كه خود آن حضرت از غناى آنها بهره نمى‏برد و از دنياى ايشان براى خود چيزى ذخيره نمى‏فرمود مگر باندازه شربت آبى كه تشنه خود را سيراب كند و اندكى از طعام كه گرسنه بدان سدّ جوع نمايد، و در آن وقت زاهد از راغب و راستگو از دروغگو تميز داده و شناخته ميشد، «اگر مردم قرى و دهات ايمان مى‏آوردند و پرهيزگارى ميكردند هر آينه درهاى آسمان را به رحمت و بركت بروى ايشان باز

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 248

ميكرديم و زمين را رخصت مى‏داديم تاخير و بركات خود را برون اندازد، و لكن چون مردم تكذيب آيات الهى كردند و به اعمال زشت پرداختند ما هم بر ايشان تنگ گرفتيم و به سبب كردار قبيح و عصيان ايشان را معاقب و مأخوذ داشتيم- اعراف: 96» و كسانى كه از اين جماعت مرتكب ظلم و ستم شدند بزودى جزاى اعمال بدشان به آنان مى‏رسد، چه آنان از تحت قدرت و نفوذ ما خارج نيستند و ما از گرفتنشان عاجز نيستيم.

آهاى همگى گوش كنيد! زودا كه روزگار عجائب خود را به شما نمايش دهد! و اگر متعجّب شديد اين از عجيب بودن گفتارشان است! اى كاش مى‏دانستم كه اين مردم به چه بناى بلندى تكيه كرده، و متمسّك چه دستگيره‏اى شده، و هتك حرمت چه ذرّيّه‏اى را نموده و ايشان را مقهور و مغلوب ساخته‏اند، بد مولايى است مولايشان و بد دوستى است دوستشان، و ظالمان مبادله‏اى بسيار بد كردند [كه أمير المؤمنين را خانه‏نشين كردند] درد را دوا، و مرض را شفا، و گلخن را گلشن، و ظلمت را نور، و سياه‏چال را كوه طور پنداشتند، بخاك ماليده باد بينى‏هاى گروهى كه گمان مى‏كنند كه كار نيكو مى‏كنند، آگاه باشيد كه آنان مفسدانند و لكن خودشان نمى‏دانند، واى بر آنان آيا آنكه به سوى حقّ راهنمائى مى‏كنيد به تبعيّت و پيروى شايسته‏تر است يا آنكه به حقّ راه نمى‏نمايد و خود نيز نيازمند هدايت است؟ شما را چه مى‏شود؟ چگونه حكم مى‏كنيد؟

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 249

بجانم قسم كه اين افعال شما حامل گشت، پس منتظر باشيد تا مدّت حمل منقضى شود، پس از آن نتيجه باز آورد! اكنون خون تازه خواهيد دوشيد و اوانى شما از هر قاتل سرشار خواهد شد، در آن زمان ضرر جاهل و سود عاقل آشكار شود و آنجا را اندوخته پيشينيان باشد بر اخلاق ميراث رسد، پس ساكن كنيد قلب خود را و آرام دهيد نفوس خويش را، و مهيّا شويد از براى حوادث و فتنه‏ها و مصيبتها! و خود را به شمشير قاطع و دواهى مهلك و استبداد ستمكاران بشارت دهيد! بى‏شكّ منافع شما نابود و مزارعتان محصود و بهره شما افسوس و دريغ خواهد بود، زودا كه گريبان ندامت بدريد و هيچ نمى‏دانيد به كجا اندر افتاديد، بى‏گمان كوركورانه در ظلمت خانه ضلالت اسير و در چاه جهالت دستگير گشتيد، چگونه شما را ملزم كنيم به سوى راه هدايت و حال آنكه از شنيدن كلمات ما كراهت داريد؟! سويد بن غفله گويد: زنان مهاجر و انصار تمام فرمايشات حضرت فاطمه عليها السّلام را به سمع مردان خود رساندند، و سران مهاجر و انصار با شنيدن اين سخنان به جانب آن حضرت شتافته و گفتند: اى بانوى زنان جهان، اگر علىّ بن ابى طالب پيش از آنكه ما با

الاحتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏1، ص: 250

أبو بكر بيعت كنيم و پيمان متابعت محكم كنيم؛ حاضر مى‏شد و اين سخنان مى‏فرمود هرگز سر از طاعت او بيرون نمى‏كرديم!.

حضرت فاطمه عليها السّلام فرمود: از من دور شويد! پس از اتمام حجّت بر شما ديگر جايى براى عذر و بهانه شما نيست، و هيچ چيز چاره تقصير و كوتاهى شما نكند.

شهادت فاطمه‏ زهرا (س)

: (2) دورانى كه فاطمه زهرا (س) پس از پيامبر اكرم (ص) سپرى كرد، بسيار سخت و هولناك بود، او يكّه و تنها در برابر تند بادهاى سهمگين ايستاد و حتّى امام على (ع) قهرمان شكست ناپذير و استوانه محكم اسلام نيز به جهت موقعيّت خاصّ آن دوران نمى‏توانست در كنار فاطمه (س) در اين مقاومت شركت كند، بنا بر اين فاطمه زهرا (س) در حالى كه فقط 18 بهار از عمرش مى‏گذشت پايمردانه به مقاومت ايستاد و على (ع) را به مبارزه مى‏طلبيد.

بعد از وفات رسول خدا (ص) زمانى كه حضرت امير (ع) در حال كفن و دفن پيامبر (ص) بود توطئه چينان در طلب مقام و رياست در سقيفه اجتماع كردند و به بهانه جوانى على (ع) و عدم پذيرش مردم، خلافت را از محور آن خارج كرده و با ابو بكر بيعت نمودند، آنگاه به عنوان نخستين اقدامات كينه‏جويانه و براى آنكه جناح على (ع) از نظر مالى در مضيقه باشد با ساخت حديثى مجعول مبنى بر اينكه پيامبران ارث نمى‏گذارند! فاطمه (س) را از ميراث باارزش پدر يعنى منطقه فدك و در آمدهاى‏

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 729

حاصله از آن منع كردند، فاطمه زهرا (س) به آسانى تسليم شرايط نشد و در حالى كه دست امام حسن مجتبى (ع) را در دست داشت به نزد ابو بكر شتافت و با بيان آتشين و رساى خود او را محكوم كرد، امّا ابو بكر باز هم از تسليم فدك خود دارى نمود، در باز گشت فاطمه زهرا (س) از سر اندوه و مبارزه‏طلبى على (ع) را به يارى فرا خواند و فرمود: اى پسر ابو طالب! چه شده كه مانند جنين در پس پرده نشسته‏اى و چون متّهمان خانه‏نشين‏شده‏اى؟ اكنون مى‏بينى كه پسر ابى قحافه ميراث پدرم و معونت فرزندانم را به ستم از من ستانده و آشكارا به دشمنى با من بر خاسته است، اكنون كه انصار يارى خود را از من دريغ داشته و مهاجرين از ما بريده‏اند و ساير مردم چشم خود را بسته‏اند، با دلى لبريز از خشم و كينه از خانه بيرون شدم و شكست خورده و نااميد باز گشتم، اى كاش پيش از اين ذلّت و خوارى مرده بودم.

(1) امير مؤمنان در حالى كه سعى مى‏كرد، فاطمه زهرا (س) را دلدارى بخشد، فرمود:

اى دختر برگزيده جهانيان و اى باز مانده پيامبر (ص) از عتاب باز ايست، چون من در دينم ناتوان نشده‏ام، بدان آنچه خداوند برايت فراهم ساخته بهتر است! و آنگاه فاطمه زهرا (س) فرمود: خداوند براى من كافى است و او بهترين وكيل است.

در روايتى ديگر نقل شده وقتى فاطمه (س) امير مؤمنان را به مبارزه و مقاومت طلبيد و فرمود: تو همان كسى هستى كه اگر همه عرب با شمشيرهاى آخته به سويت هجوم مى‏آوردند، هرگز روى بر نمى‏گرداندى، پس چه شده كه اكنون خانه‏نشين شده‏اى؟! امير مؤمنان شمشير خود را برداشت و به سوى درب خانه رفت، در همين لحظه بانگ اذان بلند شد، امير مؤمنان روى خود را به سوى زهرا (س) بر گرداند و فرمود: اگر دوست مى‏دارى باز هم اين بانگ اذان بلند باشد، بدان كه رسول خدا (ص) مرا مأمور به صبر نموده است و پايدارى اسلام در گرو همين صبر خونبار من است، آنگاه فاطمه (س) شمشير را از دست على (ع) گرفت و مانع از رفتن آن حضرت شد.

امّا خود لحظه‏اى از رسوا كردن قدرت طلبان توطئه‏گر دست برنداشت و تا زمان شهادت با هر وسيله ممكن از حقّ دفاع كرد.

در كتاب عقد الفريد و تاريخ ابى الفداء در ضمن ذكر ماجراهاى بعد از رحلت پيامبر آمده است، چون ابو بكر به خلافت رسيد، على (ع) از بيعت با او خود دارى نمود و به جمع آورى قرآن اهتمام نمود، آنگاه ابو بكر كه تحكيم خلافت خود را در

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 730

گرو بيعت آن حضرت مى‏ديد، عمر را به جهت بيعت گرفتن از وى به سوى خانه على (ع) روانه ساخت و به او فرمان داد: اگر مقاومت و خود دارى كردند با آنها بجنگ، عمر با شعله آتشى در كف به سوى خانه على (ع) آمد و در نظر داشت خانه را به آتش بكشد، حضرت زهرا (س) مردانه قدم پيش نهاد و فرمود: اى پسر خطّاب، آيا براى به آتش كشيدن خانه ما آمده‏اى؟! عمر گفت: آرى مگر اينكه با آنچه كه امّت بر آن اجتماع كرده‏اند (يعنى خلافت ابو بكر) موافقت كنيد.

(1) آنگاه ضربه‏اى بر پهلوى فاطمه (س) زد كه بر اثر آن جنين شش ماهه آن حضرت سقط شد، در حالى كه عمر فرياد مى‏زد: خانه را با هر كه در آن هست به آتش بكشيد، در حالى كه در خانه جز على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام كسى نبود.

در كتاب (فاطمه زهرا از گهواره تا گور) نوشته علامه سيد محمد كاظم قزوينى، اين واقعه جانخراش را به گونه كاملترى ذكر مى‏كند و مى‏نويسد:

فاطمه زهرا (س) پيش از حمله دشمنان به خانه، پشت در خانه بود، در حالى كه سر مبارك خود را با سربندى بسته بود، امّا چادر يا عبايى به سر نداشت، به همين جهت براى آنكه خود را از ديد نامحرمان مخفى نگاه دارد به پشت در خانه پناه برد، و اينجا بود كه در اثر حمله دشمن ميان ديوار و در فشار سختى بر او وارد شد و فريادى از درد كشيد، چرا كه جنين شش ماهه او سقط شده و ميخ در به سينه مبارك او فرو رفته و وى را مجروح ساخته بود.

پس از آن دشمنان، حضرت على (ع) را دستگير كرده و مى‏خواستند او را از منزل بيرون ببرند، با اينكه زهرا (س) از درد به خود مى‏پيچيد و جنين كشته‏شده وى در شكمش متلاطم بود، براى دفاع از حريم ولايت و امام زمان خود، بپا خاست تا مانع از بيرون بردن على (ع) گردد، اينجا بود كه دستور مضروب كردن پاره تن رسول خدا (ص) صادر شد و قنفذ غلام عمر با تازيانه چنان بر بازوى او زد كه تا روز رحلت آثار آن تازيانه مانند دملى چركين بر بازوى مباركش باقى بود ….

پس از اين واقعه جانگداز، دشمنان، على (ع) را به زور به سوى مسجد بردند تا از وى بيعت بگيرند و در آن حال فاطمه زهرا (س) افتان و خيزان بدنبال امام خود روان شد، و چون به مسجد رسيد و على (ع) را در آن حال در محاصره دشمن ديد از درون سينه ناله جانسوز بر كشيد تا امّت را نفرين كند و همان دم بود كه پايه‏هاى مسجد پيامبر

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 731

به لرزه افتاد، در همان حال چشم على (ع) به فاطمه (س) افتاد و از مكنونات ضمير او آگاه شد، پس با اشاره به سلمان فارسى ابلاغ كرد تا مانع از نفرين كردن فاطمه (س) شود، پس سلمان به سرعت به نزد فاطمه (س) رفت و او را از طلب عذاب براى امّت مانع شد و به آن حضرت گفت: امير مؤمنان مرا فرستاده تا شما را از نفرين كردن مانع شوم و بگويم شما دختر پيامبرى هستيد كه رحمة للعالمين بود، با همين گفتار سلمان و اشاره ولايى امير مؤمنان خشم فاطمه (س) فروكش نمود، در حالى كه عذاب بسيار به آن قوم نزديك شده بود.

(1) پس از اين واقعه حضرت زهرا (س) به شدّت بيمار شد و در بستر بيمارى افتاد، شيخين (ابو بكر و عمر) كه به مقصود خود رسيده و از على (ع) به زور بيعت گرفته بودند، اكنون براى كسب وجهه و آبروى بر باد رفته خود و شايد هم در جهت توبه! به قصد عذر خواهى از فاطمه (س) خواستند تا به عيادت او بيايند، حضرت على (ع) اجازه ورود آنها را به رضايت فاطمه (س) موكول نمود، وقتى مسأله با دختر پيامبر (ص) در ميان نهاده شد، فاطمه زهرا (س) فرمود: على جان، من به آمدن آنها رضايت نمى‏دهم، امّا خانه، خانه توست، سرانجام با وساطت على (ع) اجازه ورود شيخين از سوى فاطمه (س) صادر شد، امّا بعد از ورود آنها فاطمه زهرا (س) روى خود را از آن دو برگرداند و پس از شنيدن عذر خواهى آنها، فرمود: من از شما مى‏پرسم اگر درست جواب دهيد، آن وقت ملتزم مى‏شوم، شما از پيامبر شنيديد كه فرمود:

غضب فاطمه غضب من و غضب من غضب خداست، گفتند: بلى شنيده‏ايم، با اقرار آن حضرت فرمود: خدايا شاهد باش من از اين دو نفر غضبناكم، خداوندا، ميان من و ايشان قضاوت كن كه تو بهترين حاكمانى، با شنيدن اين سخنان آنها برخاستند و رفتند، حال دختر پيامبر (ص) هر لحظه رو به وخامت مى‏نهاد، امّا فاطمه باز هم دست از مبارزه بر نداشت و حتّى مرگ خود را نيز وسيله‏اى براى مبارزه با دشمن قرار داد، به همين جهت زمانى كه مرگ خود را نزديك ديد، قاصدى را در طلب على (ع) فرستاد، وقتى امير مؤمنان (ع) بر بالين فاطمه زهرا (س) حاضر شد، فاطمه فرمود: اى پسر عمو! اينك من مرگ خود را نزديك مى‏بينم و احساس مى‏كنم هر لحظه به پدرم نزديكتر مى‏شوم، اينك مى‏خواهم با تو وصيّت كنم، پس على (ع) بالاى سر زهرا (س) نشست و همه اغيار را از اتاق بيرون كرد، آنگاه فاطمه زهرا (س) فرمود: اى پسر عمو،

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 732

از آغاز زندگى مشترك از من دروغ و خيانتى نديدى و من هرگز با تو مخالفتى نكرده‏ام، على (ع) فرمود: پناه بر خدا! او به نيكو كارى و پرهيزگارى تو داناتر است، جدايى و فقدان تو بر من بسيار ناگوار است و به خدا سوگند مصيبت رسول خدا بر من تازه شده است و فقدان تو مصيبتى است كه تسليتى براى آن نيست و كمبوديست كه جايگزينى ندارد.

(1) سپس هر دو ساعتى به سختى گريستند و على (ع) سر مبارك زهرا (س) را در آغوش گرفت و فرمود: هر چه مى‏خواهى وصيّت كن و بدان كه من خواست تو را بر خواست خود مقدّم مى‏دارم، فاطمه (س) فرمود: اى پسر عمو! خداوند از سوى من بهترين پاداش را به تو بدهد، به تو وصيّت مى‏كنم، پس از من با امامه دختر خواهرم ازدواج كنى، چون او براى فرزندانم مانند خود من است و مردان ناگزير از اختيار همسر هستند، سپس فرمود: اى پسر عمو، براى من تابوتى فراهم ساز، چون دوست نمى‏دارم هنگام تشييع بدنم آشكار باشد، (و اين تابوتى كه على (ع) براى زهرا (س) ساخت، نخستين تابوتى بود كه در اسلام ساخته شد و پيش از آن ابدا معمول نبود) سپس فرمود: به تو سفارش مى‏كنم كه مرا در شب وقتى كه ديده‏ها آرام گرفته و به خواب فرو رفته‏اند به خاك سپارى، چون نمى‏خواهم هيچ يك از كسانى كه به من ستم كرده و حقّم را پايمال نموده‏اند بر جنازه‏ام حاضر شوند، زيرا آنها دشمن من و دشمن خدا و رسول او هستند، آنگاه به آرامى چشم از جهان فرو بست، سلام خدا بر او و پدرش و شوهر او و فرزندانش.

مدينه يكپارچه ناله و فرياد شد و مردم گروه گروه به سوى خانه على (ع) روان شدند و با گريه و زارى منتظر تشييع جنازه بودند تا بر پيكر پاك دختر رسول خدا (ص) نماز بخوانند، امّا ابو ذر بيرون آمد و خطاب به مردم گفت: اينك برويد، چون تشييع پيكر دختر رسول خدا (ص) در اين شامگاه به تأخير افتاد، مردم برخاستند و به منازل خود رفتند، وقتى پاسى از شب گذشت و مدينه در خواب رفت، امير مؤمنان و حسن و حسين و عمّار و مقداد و عقيل و زبير و ابو ذر و سلمان و بريده و تعدادى از ياران خاصّ آن حضرت، جنازه حضرت فاطمه زهرا (س) را كه توسط على (ع) تكفين و درون تابوت قرار داده شده بود از منزل بيرون آوردند و بر آن نماز خواندند و سپس او را در دل شب به خاك سپردند، امير مؤمنان در كنار قبر زهرا (س) هفت صورت قبر

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 733

ديگر پديد آورد تا كسى جايگاه حقيقى قبر را نداند، آنگاه على (ع) روى به جانب قبر رسول خدا كرد و فرمود: (درود بر تو اى رسول خدا، از جانب من و دخترت كه زائر توست و در خاك بقعه تو آرميده، همان كه انتخاب شد تا به زودى به تو بپيوندد، اى رسول خدا، امانت تو به سويت باز مى‏گردد، زمين زهرا را ربود، پس از او آسمان و زمين چقدر نازيباست، بعد از او اندوهم جاودانه خواهد شد و شبهايم به بيدارى خواهد گذشت و غم او هيچ گاه از قلبم بيرون نمى‏رود تا آنگاه كه در سراى جاويد به ديدار شما بشتابم، بزودى دخترت تو را از ستمهاى امّت آگاه خواهد ساخت، خداوند در اين باره داورى فرمايد كه او بهترين داوران است).

بدينسان زهرا (س) پرچمدار مبارزه‏اى شد كه همواره تا قيام مهدى فاطمه (عج) در اهتزاز خواهد بود و شراره آن هرگز به خاموشى نخواهد گراييد.

امّت اسلام امروز بيش از هميشه به احياء ياد آن حضرت و ادامه مبارزه او نيازمند است و بر زن و مرد مسلمان واجب است كه زهرا (س) را نمونه و مقتداى خود در اين مسير قرار دهد.

(1)